เคยสงสัยไหมว่าทำไมนักกีฬาชั้นนำจึงสามารถตีเข้าเป้าได้อย่างแม่นยำทุกลูก ไม่ว่าจะเป็นกอล์ฟ ฟุตบอล วอลเล่ย์บอล บาสเกตบอล เทนนิส หรือปิงปอง ตัวนักกีฬาเองมักตอบว่าเพราะตัวเองฝึกฝนมามาก แต่ทำไมคนอื่นที่ฝึกแล้วฝึกอีก ทำอย่างไรก็ยังไม่แม่นอยู่ดี จนกระทั่งนักวิทยาศาสตร์เชิญนักกีฬามือหนึ่งมาทดสอบวิธีที่เขามองลูกบอลนั่นแหละ จึงพบว่าเขาเหล่านี้ใช้วิธีหนึ่งที่เหมือนกันอย่างไม่รู้ตัว นั่นคือการใช้ Quiet Eye นั่นเอง
ตามปกติเราถูกสอนให้มองลูกปิงปองตลอดเวลาใช่ไหม ถ้าใครสอนแบบนี้ต้องถามกลับไปว่า ถ้าเอาแต่มองลูกปิงปองแล้วไม่ต้องมองคู่ต่อสู้บ้างหรือยังไง ถ้ามองลูกปิงปองบ้าง มองคู่ต่อสู้บ้าง ส่วนโต๊ะปิงปองล่ะต้องมองด้วยไหม
ที่ถูกต้องนั้น การมองลูกปิงปองให้มองในช่วงที่คู่ต่อสู้ตีลูกออกมาหาเรา ส่วนตอนที่เราตีลูกออกไปจากไม้แล้วเราไม่ต้องมองที่ลูกปิงปองต่อไปอีก แต่ให้มองที่คู่ต่อสู้แทนว่าเขาจะตีโต้กลับมาอย่างไร ขอให้อ่านรายละเอียดได้จากบทความเรื่อง ความสัมพันธ์ระหว่างศีรษะ ตา และมือ
ส่วน Quiet Eye ที่ว่านี้คือตอนที่ไม้กระทบลูก ให้คงสายตาจ้องไว้ที่ตำแหน่งเดิมต่อไปอีกระยะหนึ่งแม้ลูกจะกระเด้งออกจากไม้ปิงปองไปแล้วก็ตาม อย่าเคลื่อนการมองไปที่อื่น
นักวิทยาศาสตร์แนะนำว่า ก่อนที่จะตีลูกให้มองไปที่เป้าหมายตำแหน่งบนโต๊ะที่จะตีลูกปิงปองไปลงไว้ก่อน จากนั้นให้ย้ายการมองกลับมาที่ลูกที่กำลังลอยมาหา พอตีลูกออกไปแล้วก็ไม่ต้องมองตามลูกออกไป แต่ให้มองค้างไว้ที่ตำแหน่งเดิมไว้สักระยะหนึ่งก่อนที่จะหันไปมองคู่ต่อสู้
การที่เหลือบมองเป้าหมายไว้ก่อนเท่ากับว่า เราไม่ได้ตีกลับไปแบบมั่ว แต่เป็นการตั้งใจว่าจะตีไปที่ตำแหน่งนั้น จากนั้นพอมองตามไว้ที่ลูก และคงตำแหน่งการมองไว้ที่เดิมแม้จะตีลูกออกไปจากไม้ไปแล้วก็ตาม เท่ากับการกำหนดจิตให้มีสมาธิ ไม่สนใจเรื่องอื่นใดอีกนอกจากลูกปิงปอง สมองของเราจะจัดการประมวลคำสั่งให้ตีลูกออกไปยังเป้าหมายให้เอง