แม้จะมีกฏเกณฑ์ กฎกติกา ระเบียบ หรือกฎหมาย แต่ประชาชนขาดจิตสำนึกว่าสิ่งใดถูก สิ่งใดผิด อะไรควรทำหรือไม่ควรทำ ก็ย่อมทำให้เกิดปัญหาในสังคมไทย โดยเฉพาะคนที่รู้ตัวว่าเป็นสิ่งผิด แต่เมื่อเห็นคนอื่นทำได้ ตัวเองก็เลยทำตามไปด้วย ถ้ากฎหมู่อยู่เหนือกฎหมาย สุดท้ายก็ต้องใช้การควบคุมหรือจับมาลงโทษอย่างพวกแผงลอยที่ตั้งบนทางเท้า เป็นต้น

การอยู่ร่วมกันในสังคมสำหรับนักปิงปอง เริ่มต้นที่การใช้สถานที่ฝึกซ้อมปิงปอง ไม่ว่าจะเป็นสถานที่สาธารณะหรือห้องปิงปองที่จ่ายเงินจองโต๊ะจองเวลาก็ตาม ผู้ใช้สถานที่ต้องมีจิตสำนึกที่จะเคารพสิทธิของผู้อื่น

• เก้าอี้มีไว้ใช้นั่ง ไม่ใช่วางของ นักปิงปองต้องมีน้ำใจคิดเผื่อให้กับคนที่เขาที่ไม่ได้เล่นหรือต้องการเก้าอี้สำหรับนั่งพัก ต่อให้มีเก้าอี้เหลือให้นั่งว่างอยู่ก็ไม่ควรใช้วางของ อย่าสร้างความลำบากใจให้กับคนอื่น
  
  

• ถ้าไม่ได้ฝึกซ้อมในคอกที่มีฉากกั้นลูก ต้องใช้ลูกปิงปองเพียงลูกเดียวเท่านั้นในการฝึกซ้อม อย่าใช้ลูกปิงปองหลายลูกแล้วตีกระจายพื้นทั่วห้อง สร้างความลำบากให้กับโต๊ะอื่น
• การใช้สถานที่ซึ่งเปิดให้คนทั่วไปเข้ามาใช้ฝึกซ้อม ทุกคนต้องมีสิทธิเท่าเทียมกัน ถึงจะได้รับสิทธิพิเศษให้ใช้สถานที่เหนือกว่าคนอื่น อย่าถือว่าตัวเองจ่ายเงินซื้อเวลาเข้ามาแล้วหรือเจ้าของสถานที่เขาไม่ว่าอะไร ขอให้มีจิตสำนึกที่จะใช้สิทธิพิเศษนั้นเท่าที่จะไม่เอาเปรียบหรือสร้างความทุกข์ให้กับผู้อื่น
• ปิงปองเป็นกีฬาที่ต้องใช้สมาธิ ห้ามส่งเสียงดัง หรือแม้แต่การออกเสียงเวลาตีออกมาทางปากหรือกระทืบเท้าดังๆ
• เมื่อฝึกซ้อมเสร็จแล้ว ต้องช่วยกันรักษาความสะอาด จัดโต๊ะ เก้าอี้ หรือพัดลมที่ตัวเองเคลื่อนย้าย กลับมาวางที่เดิมให้เรียบร้อย

ขอให้เชื่อเรื่องบุญบาปไว้บ้าง กรรมน่ะมีจริง ขอให้มีสำนึกที่จะใช้ของส่วนกลางร่วมกัน อย่าเอามาใช้แบบส่วนตัวโดยไม่คิดถึงใจของคนอื่นบ้าง อย่าสร้างความทุกข์ให้กับผู้อื่น แม้จะไม่มีใครห้าม ไม่มีใครกล้าออกมาร้องทุกข์ก็ตาม